عوامل به جود آورنده فیبروز کبدی
فیبروز کبدی پس از آسیب یا التهاب در کبد رخ داده و سلول‌های کبدی، زخم را تحریک می‌کنند. در طول این زخم، پروتئین‌هایی مانند کلاژن و گلیکوپروتئین به مقدار بسیار زیاد در کبد ایجاد شده و در نهایت، سلول‌های کبدی دیگر قادر به بازسازی خود نمی‌باشند.
بسیاری از بیماری های کبد ممکن است باعث بروز فیبروز شوند، این بیماری ها عبارتند از:
- هپاتیت خود ایمنی ( اتوایمیون )
- انسداد مجاری صفراوی
- آهن بیش از حد
- کبد چرب غیر الکلی که شامل کبد چرب غیرالکلی (NAFL) و استاتو هپاتیت غیرالکلی (NASH) است
- ویروس هپاتیت B و C
- بیماری کبد ناشی از مصرف الکل
طبق گفته The Lancet، شایع ترین علت فیبروز کبدی، بیماری کبدی غیرالکلی است (NAFLD)، در حالی که دومین بیماری کبدی الکلی ناشی از مصرف طولانی مدت نوشیدن الکل است.
بیشتر بخوانید : بیماری فیبروز کبد و عوارض آن
تشخیص بیماری فیبروز کبدی
از آنجایی که فیبروز کبدی همیشه علائمی را در فرد ایجاد نمی‌کند، تشخیص آن دشوار می‌باشد. روش‌های متفاوتی برای تشخیص این عارضه وجود دارد که ما در این قسمت به آن‌ها اشاره خواهیم کرد:
√ بیوپسی کبدی
به طور کل، پزشکان بیوپسی کبدی را به عنوان یک استاندارد طلایی برای تشخیص فیبروز کبدی می‌شناسند. در این روش، پزشک یک نمونه بافت را برای احتمال وجود زخم یا فیبروز بررسی می‌نماید.
√ الاستوگرافی گذرا
یکی دیگر از گزینه‌های تشخیص، آزمایش تصویربرداری الاستوگرافی گذرا است. این روش با استفاده از امواج صوتی با فرکانس پایین به اندازه‌گیری میزان چربی بافت کبد می‌پردازد.
√ آزمایشات غیرجراحی
پزشکان توانسته‌اند توسط برخی آزمایش‌ها که نیازی به جراحی ندارند، احتمال ابتلای افراد به فیبروز کبد را تعیین نمایند.
این آزمایشات خون، معمولا بر روی کسانی که به عفونت مزمن هپاتیت C مبتلا بوده و احتمال ابتلای آن‌ها به این بیماری وجود دارد، انجام می‌گیرد.
نمونه‌هایی از این آزمایشات شامل سرم هیالورون، ماتریکس متالوپروتئیناز-1 (MMP) و مهار کننده بافت ماتریکس متالوپروتئیناز-1 (TIMP-1) می‌باشند.
در نظر داشته باشید که این بیماری معمولا در مراحل اولیه علائم ایجاد نمی‌کند و پزشکان غالبا این بیماری را پیش از پیشرفت، تشخیص نمی‌دهند.